De eerste Europeanen die een ananas proefden waren de bemanningsleden van Christoffel Colombus. Dat was in november 1493, op het Caraïbische eiland Guadeloupe. Het uiterlijk van de vrucht deed ze aan een dennenappel denken, de pulp van het binnenste aan een appel. Vandaar: pine-apple. De Spanjaarden, Portugezen en Engelsen lieten zich weinig gelegen liggen aan de lokaal aanwezige kennis, ze benoemden de nieuwe vruchten en dieren in hun eigen taal. De Nederlanders kwamen de vrucht tegen in Brazilë. De lokale bevolking noemde deze”ananas”, hetgeen “hele lekkere vrucht” betekent.

Ananassen waren moeilijk te vervoeren en het was kostbaar om ze te kweken. Lange tijd konden alleen gekroonde hoofden zich een ananas veroorloven, een ananas kostte het hedendaagse equivalent van ettelijke duizenden euro’s. De ananas was een statussymbool.

De ananas bekroont tal van gebouwen (bijvoorbeeld St. Pauls Cathedral in Londen) en is terug te vinden in tal van ontwerpen. (Zelfs in onze tijd worden tal van hekwerken met een ananas bekroond). Er was in de achttiende eeuw een ware ananasgekte gaande.

Ook in ons land werden er gedurende de achttiende eeuw fervente pogingen ondernomen om deze vrucht in kassen te kweken. In de negentiende eeuw werden er echter in Hawaii grootschalige ananasplantages aangelegd, die met stoomboten over de wereld konden worden geëxporteerd. De prijs stortte in.

In mijn jeugd was een ananas nog wel iets bijzonders, herinner ik me nog wel. Maar tegenwoordig kan vrijwel iedereen zich een ananas veroorloven.

Deze vaas doet wellicht iets van de ananasgekte herleven.